(Na podstawie wykładu Śrila B.G. Narasingha Maharaja na temat Gaura Purnimy, 17 marca 1995 w Saraswatipuram, Mysore)
Śri Caitanya Mahaprabhu nazywany jest przyjacielem upadłych. W Kali Yudze nie ma się wystarczających zdolności nawet do spełnienia ofiary ogniowej, właściwego intonowania mantr wedyjskich czy faktycznego dawania jałmużny. W tym wieku samo zachowanie czystości i uwolnienie się od chorób jest walką. Kali Yuga jest tak niekorzystna z wieloma zakłóceniami, że nie jest możliwe wykonywanie innych procesów wymagających pewnych podstawowych kwalifikacji. Nawet gdybyś mógł osiągnąć cel swojego życia za pomocą innych procesów, nie mógłbyś już tego skutecznie osiągnąć. Tylko jedna droga jest otwarta i tylko jedna ścieżka prowadzi do sukcesu, i jest to ścieżka, którą Śri Caitanya Mahaprabhu pokazał nam dzięki Swej łasce. Jest więc słusznie znany jako przyjaciel upadłych — patita pavana.
Szukaj Miłosierdzia
Zbliżając się do Caitanyi Mahaprabhu, szukamy łaski. W rzeczywistości jest to najinteligentniejsze podejście. Na przykład, jeśli zostaniesz aresztowany z jakiegoś powodu i postawiony przed sądem, zwłaszcza jeśli popełniłeś przestępstwo po raz pierwszy, prawnik doradzi, abyśmy zwrócili się do sądu o łaskę. Nie ma wątpliwości, że złamałeś prawo, ale przyznaj, że złamałeś prawo. Przyznaj się do winy i proś o litość. Ponieważ miłosierdzie oznacza, że możesz uchylić prawo.
Śrila Śridhar Maharaja mówi:
Chociaż obowiązkiem sprawiedliwości jest szukanie kwalifikacji, miłosierdzie nie ma takich granic. Miłosierdzie Boże nie troszczy się o żadne kwalifikacje, ale zawsze jest gotowe wynagrodzić słabych i niezdolnych. Wymagane jest tylko jedno: nasze szczere pragnienie przyjęcia miłosierdzia W Caitanya Caritamrita jest powiedziane:
kṛṣṇa-bhakti-rasa-bhāvitā matiḥ
krīyatām yadi kuto 'pi labhyate
tatra laulyam api mūlyam ekalaṁ
janma-koṭi-sukṛtair na labhyate
‘Czystej służby oddania dla Kryszny nie można osiągnąć poprzez spełnianie pobożnych czynności nawet przez miliony wcieleń. Można go kupić tylko płacąc jedną cenę: intensywny zapał. Tam, gdzie jest dostępny, trzeba go natychmiast kupić”.
Żadne kwalifikacje z poprzedniego życia nie pomogą osiągnąć świadomości Kryszny; ważne są tylko zapał i wiara”.
Jest jeden przykład, który usłyszeliśmy od Śrila Śridhara Maharaja na ten temat, który sięga wczesnych dni królowej Wiktorii i Imperium Brytyjskiego, które rządziło wówczas większą częścią świata. Incydent miał miejsce zaraz po koronacji Wiktorii, kiedy została królową Anglii. Jednym z jej pierwszych obowiązków było orzekanie w sprawie wojskowej. Był to więc szczególny przypadek, w którym dowódca wnioskował o ukaranie żołnierza z niższych stopni. Przedstawił sprawę przeciwko mężczyźnie i poprosił królową o wymierzenie surowej kary zgodnie z prawem. Ale królowa była niechętna. Myślała: „To pierwszy raz, kiedy przyszłam sądzić i czy to musi być przykład kary?” Poprosiła o dobre sprawozdanie. Ale każde zapytanie spotykało się z negatywną odpowiedzią. Królowa była więc bardzo zakłopotana. Powiedziała: „Czy w tym człowieku nie ma nic dobrego?” Wtedy generał mógł zrozumieć, że wszystko, czego szukała królowa, to jakiś powód do okazania litości. Powiedział więc: „Cóż, on dobrze opiekuje się swoją żoną i dziećmi”. Królowa powiedziała: „Tak, to dobry człowiek, sprawa została oddalona”.
Dlatego szukamy miłosierdzia. Jeśli zwrócimy się do Najwyższego Pana i poprosimy o dokonanie sprawiedliwego pomiaru wszystkich dobrych i wszystkich złych rzeczy, które zrobiliśmy, wtedy jesteśmy skończeni, ponieważ złe rzeczy przeważają nad dobrymi. Nie powinniśmy podejmować takiego ryzyka. Ale potajemnie radzi się nam, abyśmy szukali miłosierdzia, ponieważ miłosierdzie może przeważyć nad sprawiedliwością. Nie wiemy, jaka była nasza przeszłość i sprawiedliwie, możemy mieć również bardzo niepewną przyszłość. Ale jeśli szukamy miłosierdzia i życzliwości, nigdy nie możemy być przegranymi. Co więcej, jedyną kwalifikacją do uzyskania tej łaski jest to, że musisz jej gorąco pragnąć.
Zapał jest ceną
Łaska Mahaprabhu jest w rzeczywistości najrzadszym darem, jaki kiedykolwiek otrzymano. Śrī Gauranga przychodzi na ten świat jako dawca Kṛṣṇa-prema, której nie można osiągnąć nawet poprzez studiowanie Wed, rozdawanie jałmużny, spełnianie tapasya, czy nawet stanie się Brahmą czy Indrą i spełnianie swoich obowiązków przez wiele wcieleń. Nie mogą one wytworzyć Kṛṣṇa-prema.
anarpita-carīṁ cirāt karuṇayāvatīrṇaḥ kalau
samarpayitum unnatojjvala-rasāṁ sva-bhakti-śriyam
hariḥ puraṭa-sundara-dyuti-kadamba-sandīpitaḥ
sadā hṛdaya-kandare sphuratu vaḥ śacī-nandanaḥ
Niech Najwyższy Pan, który jest znany jako syn Śrimati Śaci-devi, będzie transcendentalnie usytuowany w najgłębszych komnatach waszego serca. Lśniąc blaskiem roztopionego złota, pojawił się w wieku Kali dzięki Swojej bezprzyczynowej łasce, aby obdarzyć tym, czego żadna inkarnacja nigdy wcześniej nie oferowała: najbardziej wzniosłym i promiennym smakiem służby oddania, smakiem miłości małżeńskiej. (CC Adi 1.4)
W opisach życia Śri Caitanyi Mahaprabhu jest powiedziane, że wielu półbogów i wielkich osobistości przybyło do domu Matki Śaci, aby zobaczyć Śri Caitanyę Mahaprabhu. Szybko zbliżyli się do Pana, składając pokłony i pełne szacunku modlitwy, a następnie ze złożonymi rękami poprosili: „Proszę, daj nam Kṛṣṇa-premę”. Mahaprabhu dał im Kṛṣṇa-premę i natychmiast pogrążyli się w transcendentalnych ekstazach, tańcząc i przejawiając wiele niezwykłych symptomów poprzez swoje ciała. Oni naprawdę chcieli Kṛṣṇa-prema. Nie żeby przychodzili z nieszczerą prośbą: „Och, daj mi, jeśli chcesz. Dajesz to wszystkim, możesz dać to też mnie”. Otrzymali łaskę, ponieważ szczerze tego chcieli i mieli zapał — laulyam.
Ochrona sadhana bhakti
Ktoś może zapytać, jeśli wszystko, co trzeba zrobić, to chcieć, to jaka jest konieczność przestrzegania jakichkolwiek zasad i przepisów oraz innych rzeczy, które pojawiają się w sferze sādhana bhakti. Odpowiedź jest taka, że jesteśmy w stanie niechęci. Stan uwarunkowany oznacza niechęć, która jest brakiem chęci. Nie chcemy tego teraz, ponieważ jesteśmy oszołomieni, zdezorientowani i pokryci tyloma wpływami umysłu. Więc sādhana oznacza zajęcie stanowiska pod ochroną Kryszny i przyjęcie schronienia Kryszny. Sādhana bhakti w rzeczywistości jest na etapie zwanym bhajana kriya.
Najpierw musimy mieć trochę wiary (ādau śraddha), potem wchodzimy w towarzystwo wielbicieli (sadhu sṅga), potem zaczynamy praktykować (bhajana kriya). Ta praktyka nazywa się sādhana. To praktykujące życie utrzyma nas w łączności z upragnionym obiektem, upragnionym celem i utrzyma nas w bezpiecznej odległości od mayi.
Podobnie jak przy sadzeniu drzewa potrzebne jest małe, osłonięte środowisko, w którym zasiewa się ziarno, podlewa, a następnie roślina zaczyna rosnąć. Musi być tak przechowywany przez długi czas. Kiedy roślina nie jest chroniona, jest pożerana przez osły, owce i inne zwierzęta, które wędrują na czterech nogach. Zatem koniecznością praktyki jest ochrona naszego oddania. Bez praktykowania życia świadomości Kryszny bardzo rzadko odnosi sukces. Jest prawie niemożliwe, aby po prostu obudziło się pragnienie bycia świadomym Kryszny.
Podróż w kierunku Kṛṣṇa Prema
Czasami w czasie inicjacji zaleca się, aby ktoś miał kwalifikacje. Jest w tym trochę prawdy, że potrzebne są pewne kwalifikacje, ale kwalifikacje są takie, że trzeba być gorliwym, entuzjastycznym i mieć wiarę. Jeśli ktoś ma w sercu wiele anartha — niechcianych rzeczy, nie powinniśmy sądzić, że po oczyszczeniu serca można przejść inicjację. Byłoby to bardzo trudne, ponieważ etap anartha nivrtti, co oznacza uwolnienie się od anartha, może nastąpić dopiero po przejściu etapu bhajana kriya. Bhajana kriya jest trzecim etapem. Po wejściu w towarzystwo bhaktów, na początku praktykowania życia w świadomości Kryszny, jedna z części bhajana kriya jest nazywana diksa , czyli inicjacją.
Kiedy ktoś wkracza na poziom bhajana kriya i przyjmuje inicjację, spełnia obowiązki, zasady, przepisy i służby pod przewodnictwem mistrza duchowego i jego towarzyszy, wtedy może zostać oczyszczony, może osiągnąć anartha nivrtti i oczyścić serce . Ale jeśli nie przejdziemy przez ten proces, nie możemy zostać oczyszczeni w sercu. Bez oczyszczenia serca nie możemy rozwinąć niṣṭha, co oznacza skupienie się na oddaniu.
Niṣṭha nie oznacza, że istnieje wiele zasad i będziemy ich przestrzegać do samego końca. Nawet przed posiadaniem niṣṭha można doskonale przestrzegać zasad. Prawdziwa niṣṭha oznacza utkwienie w celu, w którym cel staje się w pełni jasny i nigdy nie oddalamy się od celu. Jednym z symptomów tego jest to, że lubimy słuchać i rozmawiać o Kṛṣṇie i świadomości Kṛṣṇy. Staje się wszystkim i końcem całego naszego życia. Wszystko zaczynamy układać wokół tego, jak nasz styl życia, ekonomia rodziny, gdzie będziemy mieszkać itp., abyśmy zawsze mogli być w kontakcie z celem naszego życia.
Kiedy ktoś utrwali się w oddaniu, może otrzymać ruci. Ruci oznacza jakiś smak. Ten smak nie jest tani. Nie można być osobą zanieczyszczoną, pełną anartha. Jeśli robisz wszystkie bzdury, myślisz o bzdurach, nie masz żadnej determinacji, to uzyskanie prawdziwego smaku (ruci) nie jest możliwe.
Kiedy jesteśmy skupieni na celu, pojawi się ruci i ostatecznie ten smak doprowadzi nas do szału. Ten smak staje się uzależniający, a stan uzależniający jest nazywany āsakti. Āsakti oznacza intensywne przywiązanie. Kiedy jesteśmy do czegoś przywiązani, nie możemy bez tego właściwie żyć. Kiedy istnieje przywiązanie, potrzeba jest tak wielka, że bez niej jesteśmy zaniepokojeni. Kiedy ktoś ma trochę upodobania do Świętego Imienia Kryszny, upodobania do towarzystwa Vaisnavów i rzeczywistego upodobania do łaski mahāprasadam, wtedy nie może nigdy żyć w oderwaniu od tych rzeczy. W tym czasie rezygnuje się ze wszystkich innych zainteresowań. Może nam się wydawać, że tyle razy wcześniej rezygnowaliśmy ze wszystkich innych zainteresowań. Ale jest odnowienie tego uczucia, jak ponowna ocena. Znowu poddaje się więcej i rezygnuje się jeszcze bardziej. W końcu mówi się, że sen wydaje się być jak śmierć. Kiedy tak się dzieje, wielbiciel staje się bhāva bhakta.
Bhāva jest jak horyzont tuż przed pojawieniem się pełnego słońca. Słońce wygląda pięknie i czerwono. Wygląda bardzo słodko i uroczo. To intensywne przywiązanie do Kryszny przybiera wówczas formę słodyczy i łagodności miłości do Kryszny, która następnie zaczyna poruszać się w każdym porze, w każdym atomie naszej egzystencji. I wreszcie, staje się prema-bhaktą. Prema bhakta oznacza tego, kto został porwany przez fale oceanu miłości do Kryszny.
Od początku śraddhy, przechodząc przez sadhu sangę i inne etapy, aż do doskonałości prema bhakti, może upłynąć bardzo dużo czasu. Śrila Rupa Goswami mówi, że nie jest to pojedynczy proces życia. Może to zająć bardzo dużo czasu albo dzięki łasce Caitanyi Mahaprabhu można to osiągnąć w ciągu jednego życia. Jedyną ceną, jaką musimy zapłacić, jest szczerość. Nikt nie może ci dyktować, czym jest prawdziwa szczerość. Szczerość jest czymś odczuwanym głęboko w sercu, głęboko w sobie. Taka jest cena, jaką trzeba zapłacić za miłość do Kryszny — szczerość i zapał.
Bhakti joga - funkcja serca
Śrila Śridhar Maharaja mówi, że nasze serce jest zainteresowane ekstazą piękna, uroku i słodyczy. Czuje to serce, a nie myśli mózg. Kiedyś jeden hippis powiedział: „Och, zrozumiałem prawdę” i wskazał na swój mózg. Jeśli ktoś naprawdę uświadomi sobie prawdę, to dotyka ona serca. Prawda jest w sercu, a nie w mózgu. Mózg oznacza umysł i to jest jednym z ośmiu materialnych organów. To, co nazywamy hṛdaya, nie jest wymienione w Bhagavad Gicie jako jeden z ośmiu materialnych elementów — ziemi, wody, ognia, powietrza, eteru, umysłu, inteligencji i fałszywego ego. Tak jak ja zajmowałem się praniem, sprzątaniem i gotowaniem, a nogami chodzeniem po różnych miejscach, więc mam również swój mózg do służby dla Kryszny. Jednak Kryszna nie objawia się w mózgu. Nawet jeśli rozwinąłem wzniosłą transcendentalną myśl, prawdziwym kanałem transcendencji nie jest mózg, lecz serce.
Możesz porównać kogoś, kto ma Kṛṣṇę w sercu i materialistę poprzez test IQ. Materialista może mieć wyższy IQ, ale IQ nie ma nic wspólnego z realizacją Kryszny, ponieważ taka jest funkcja serca. W Śrimad Bhagavatam (1.1.1) jest powiedziane, tene brahma hrda ya adi kavaye — To właśnie On jest właśnie Tym, który jako pierwszy przekazał wiedzę wedyjską sercu Brahmaji, pierwszej żywej istocie.
W rzeczywistości nie ma potrzeby jñāny, takiej ogromnej wiedzy. Jednak wielu naszych acaryów takich jak Śrila Prabhupada, Śrila Śridhara Maharaja, Śrila Bhaktisiddhanta jest bardzo uczonych. Doradzają uczenie się, ale nie jako proces zdobywania Kṛṣṇy, ale w celu zwiększenia wiary w ten proces, zapewnienia ochrony społeczności wielbicieli i walki z opozycją na zewnątrz.
Jñāna joga w przeważającej mierze dotyczy umysłu i inteligencji. Podczas gdy bhakti jest procesem serca. Serce ma mniejszą pozycję na tym świecie, ponieważ uczucie serca jest uważane za uczucia, podczas gdy wiedza jest szanowana. Jednak jest to tylko ogólne oszacowanie. Jeśli studiujemy głębiej, nawet w tym materialnym świecie, uczucie serca jest większe niż wiedza mózgu, co zostało wielokrotnie udowodnione w historii.
Bhakti joga, joga oddania, nie jest pomniejszym rodzajem jogi. To nie jest niższy standard. W rzeczywistości jest to najwyższy standard, dzięki któremu można w pełni zrealizować najwyższego Pana, Jego rozrywki, Jego imię, Jego formę i tak dalej. Zatem te trzy rzeczy, piękno, wdzięk i słodycz, mają wielką moc. Natomiast wiedza zajmuje mniejsze miejsce.
Nasza zdolność do nektaru
Wielu bhaktów poświęciło większą część swojego życia opisom Śri Caitanyi Mahaprabhu, co jest dość obszernym tematem. Najpierw jest Vrindavana dāsa Ṭhākura, który skomponował Caitanya Bhagavata. Vrndavana Dāsa Ṭhākur jest uważana za Vyasa Devę caitanya-lila. Kṛṣṇadāsa Kavirāja Goswami skompilował Śri Caitanya Caritamritę, podążając śladami Vrndavana Dāsa Thakury. Po nim Locana dasa Thakur skompilował książkę zatytułowaną Śri Caitanya Mangala. W ten sposób bhaktowie i zwolennicy Śri Caitanyi Mahaprabhu ułożyli liczne książki i pieśni, opisujące Jego transcendentalne życie.
Jesteśmy jak ptak znany jako cataka, który szuka kropli czystego nektaru. Cataka zawsze szuka kropli czystej wody z nieba. Chociaż wszędzie wokół jest woda w ogromnych ilościach, nie pije ona z żadnego innego miejsca poza niebem. Czeka na deszcz i pobiera tylko wodę deszczową. Czyniąc to, faktycznie ponosi duże ryzyko. Mogłby zginąć w tym procesie, ale jego natura jest taka, że nie może żyć na innych formach wody. Tak jak ten ptak niecierpliwie czeka na kroplę czystego deszczu, tak bhaktowie niecierpliwie czekają na słuchanie transcendentalnych chwał Śri Caitanyi Mahaprabhu.
Inny przykład dotyczy małego ptaka. Zdarzyło się raz, że ocean zabrał jaja małego ptaka. Ptak ten z wielką determinacją udał się do oceanu i zażądał zwrotu jaj. Ocean milczał, a w gniewie ten ptak złożył wielką przysięgę: „Jeśli nie zwrócisz mi jajek, wypiję cię do sucha”. To jest całkiem niemożliwe. Ale w podobny sposób próbujemy wypić ocean nektaru, ale nasze możliwości są jak ten mały ptaszek. Nie mamy aż tak dużych możliwości. Jednakże w przypadku małego ptaszka, Garuda, pojawił się król ptaków i zaoferował temu małemu ptakowi swoje wsparcie. Rozkazał oceanowi zwrócić jaja albo on sam podejmie się tego zadania. W tym momencie ocean zwrócił jaja.
Podobnie my, jako upadłe uwarunkowane dusze, nie mamy możliwości docenienia i rozkoszowania się transcendentalnym imieniem, rozrywkami, formą itd. Kryszny, ale dzięki łasce Śri Caitanyi Mahaprabhu mamy pewne możliwości.
Postanowienie wielbicieli Mahaprabhu
Poprzez Mahaprabhu można zrozumieć wszystko – czym jesteśmy, kim jesteśmy, skąd pochodzimy i jaki jest cel naszego istnienia? Wszelkie spełnienie duszy można osiągnąć u lotosowych stóp Śri Caitanyi Mahaprabhu. To jest odważna proklamacja Jego wielbicieli.
Nie trzeba przyjmować żadnego innego procesu. Nie trzeba szukać w żaden inny sposób. Czasami ludzie widzą astrologię i inne metody, aby znaleźć swoją ścieżkę. Ale gwiazdy są jedynie cząsteczkami nieistotnego pyłu u stóp Caitanyi Mahaprabhu. W porównaniu są niczym. Nie mogą okazać nam żadnej łaski ani korzyści. Nie mogą oświetlić naszej drogi. Bhaktowie Caitanyi Mahaprabhu mają takie postanowienie, że wszystko można osiągnąć jedynie dzięki Jego łasce.
Nie trzeba szukać innego kąta. Nie trzeba intonować imion żadnych półbogów ani wykonywać różnych pudży. Mahaprabhu czasami przestrzegał takich zasad i przepisów, aby nie przeszkadzać społeczeństwu. Ale On i Jego bhaktowie nie są zależni od tych zasad i przepisów. Kończąc Bhagawadgitę, Kryszna mówi sarva dharman parityajya – opisano tak wiele obowiązków, że istota ludzka ma poczucie odpowiedzialności w stosunku do społeczeństwa w kategoriach religijności, posłuszeństwa i wielu innych rzeczy, ale teraz możesz porzucić wszystkie te obowiązki i po prostu podporządkujcie się Mnie, a wszystko będzie zawarte w tym poddaniu. A więc to jest mentalność, którą widzimy u najsłynniejszych bhaktów Caitanyi Mahaprabhu – taka jednoznaczna, stała determinacja.
Celem Śrimana Mahaprabhu było jak najhojniejsze rozdawanie służby oddania w nastroju Vrndavany. Ale Nityananda Prabhu zwykł mówić: „Po prostu czcij Gaurangę, wymawiaj imię Gaurangi i intonuj imię Gaurangi. Kto czci Śri Gaurangę, jest moim życiem i duszą”. Nityananda Prabhu robił wszystko, co w jego mocy, aby ludzie na wolności przyjęli Śri Caitanyę Mahaprabhu. Błagał ludzi, aby bezpośrednio przyjęli Śri Caitanyę Mahaprabhu i w ten sposób bezpiecznie osiągną Śri Vrndavanę.
yathā yathā gaura padāravinde, vindeta bhaktiṁ kṛta puṇya rāśiḥ
tathā tathot sarpati hṛdy akasmāt, rādhā padāmbhoja sudhāmbhu-rāśiḥ
Śrila Śridhara Maharaja wyjaśnia powyższy werset ze Śri Caitanyi Candramrty w następujący sposób:
Na tyle, na ile poświęcimy się lotosowym stopom Śri Gaurangi, automatycznie osiągniemy nektarową służbę dla Śrimati Radharani we Vrndavanie. Inwestycja w Navadwipa Dhāma automatycznie zabierze kogoś do Vṛndāvany. Jak ktoś zostanie tam przeniesiony, nie będzie mu wiadomo. Ale ci, którzy mają szczęście, inwestują wszystko w służbę dla Gaurangi. Jeśli to zrobią, odkryją, że wszystko zostało automatycznie ofiarowane boskim stopom Śrimati Radharani. Przyjmie ich do Swojej poufnej służby i zaangażuje, mówiąc: „Och, masz dobrą rekomendację od Navadwipy; Natychmiast mianuję cię do tej służby’”.