Jesteśmy bardzo daleko od Nieskończoności, jednak prosty proces intonowania Jego Świętego Imienia, który nie jest różny od samego Pana, pozwala nam dotknąć Jego istoty, doświadczyć bliskości z Nim i Jego cudownych rozrywek. Nawet proste spojrzenie na jego wszechuroczą krainę zachęca nas do pragnienia więcej, pragnienia więcej — asam prapto yasya prathita krpaya śri gurum tam natosmi.
W „Największym darze – część 1” przeanalizowano dwa główne powody zstąpienia Boskiego Złotego Awatara, Śri Caitanyi Mahaprabhu.
Dlaczego pojawił się Śri Caitanya
Pierwszym powodem Jego pojawienia się tutaj jest pragnienie Śri Caitanyi, aby zrozumieć i doświadczyć wewnętrznie nieodwzajemnionej miłości, jaką Śrimati Radharani żywi do Niego, Kryszny. Dodatkowo, Jego pragnieniem jest, aby każdemu z nas przekazać wynikające z tego intensywne wewnętrzne uczucia ekstazy, abyśmy mogli wejść w kontakt z tą esencją boskości i sami jej doświadczyć, dostarczając inspiracji i nadziei dla naszych dalszych wysiłków.
To boskie królestwo jest osiągalne, chociaż jest to bardzo wysoka rzecz, złożona z wyższej substancji niż ten świat. Ujawnia się nam tylko wtedy, gdy chce zostać ujawniona. Najpierw musimy zdobyć kwalifikacje poprzez oczyszczenie naszych serc i rozwinięcie intensywnego pragnienia tego.
W części pierwszej wyjaśniono niezrównany dar Śri Caitanyi dla całej ludzkości — regularne intonowanie Świętych Imion Boga, Maha Mantry, wielkiej mantry wyzwolenia.
Nama - jedyny środek do samorealizacji
W Brhad-naradiya Puranie 3.8.126 trzykrotnie podkreślono, że intonowanie Świętego Imienia jest jedynym procesem samorealizacji w Kali-yudze.
harer nama harer nama harer namaiva kevalam
kalau nasty eva nasty eva nasty eva gatir anyatha
„W tym wieku kłótni i hipokryzji (kalau) jedynym sposobem na wyzwolenie (gatir anyatha) jest intonowanie świętych imion Pana (harer nama). Nie ma innej drogi. Nie ma innej drogi. Nie ma innej drogi (nasty eva nasty eva nasty eva gatir anyatha).” [Dw. Adi-lila 17.21]
Intonowanie Hare Kryszna jest obecnie jedynym sposobem na osiągnięcie samorealizacji. Maha Mantra może wydawać się obca lub nawet dziwna dla niedoinformowanych. Rzeczywiście jest nie z tego świata (golokera prema dhana), ponieważ pochodzi z najwyższego duchowego źródła, osobistej siedziby Pana. Maha Mantra nie tylko pochodzi z najwyższego poziomu rzeczywistości, ale jej głębokie efekty gwarantują działanie, nawet jeśli jest intonowana niewłaściwie lub obraźliwie — namaparadha yuktanam – jednak intonowanie to zajmie znacznie więcej czasu. Możemy sobie wyobrazić, że w takich przypadkach mamy do czynienia tylko z cieniem Świętego Imienia lub w przypadku obraźliwego intonowania jest to nieprzyjemne, jak obrzucanie kogoś złą sławą.
Padma Purana stwierdza
nama-cintamani-krsnas caitanya-rasa-vigrahah
purnah suddho nitya-mukto 'bhinnatvan nama-naminoh
„Święte imię Kryszny jest transcendentalnie szczęśliwe. Obdarza wszelkimi duchowymi błogosławieństwami, gdyż jest Samym Kryszną, rezerwuarem wszelkiej przyjemności. Imię Kryszny jest kompletne (purnah) i jest formą wszystkich transcendentalnych smaków (caitanya-rasa-vigrahah).
Pod żadnym warunkiem nie jest to imię materialne i nie jest mniej potężne niż Sam Kryszna. Ponieważ imię Kryszny nie jest zanieczyszczone cechami materialnymi (suddho), nie ma mowy o jego związku z mayą.
Imię Kryszny jest zawsze wyzwolone i duchowe (nitya-mukto); nigdy nie jest uwarunkowany prawami natury materialnej. Dzieje się tak dlatego, że imiona Kryszny i Samego Kryszny są identyczne "(bhinnatvan nama-naminoh)”. [Cyt. w Cc. Madhya 17.133]
Suddha Nama
Ta deklaracja niezmiennej czystości namy może rodzić pytanie, ponieważ ci, którzy intonują niewłaściwie, nie doświadczają tej samej mocy. To dlatego, że oni nie intonują Nama per se. Intonują coś innego niż Święte Imię, chociaż może to brzmieć jak Święte Imię, ale nim nie jest, ponieważ jest to inny dźwięk i nie osiągnie poziomu transcendentalnego.
Śrila B.R. Śridhar Maharaja stwierdził, że musi to być nie tylko intonowanie ustami, ale musi opierać się na prawidłowej koncepcji tego, co lub kogo reprezentuje w formie dźwiękowej. Jeśli nie, to nie jest to prawdziwe Nama, nie reprezentuje Pana i nie przyniesie takich samych rezultatów. Zostało to omówione bardziej szczegółowo w części 1.
Intonując Święte Imiona Boga w tym Żelaznym Wieku Kali, można obudzić Kryszna-premę, miłość do Boga (nitya siddha krsna-prema), która już zagościła w naszych sercach. Jesteśmy zagubieni i błądzimy w tym stworzeniu (brahmanda-brahmite), jednak Kryszna-prema leży wewnątrz uśpiona, tylko czekając na przebudzenie przez nasze intonowanie (karaye udaya).
Objaśnienie do pierwszego wersetu Siksastakam
Śri Caitanya pozostawił tylko jeden spisany traktat, Siksastakam — dający nam najpełniejsze wyjaśnienie intonowania Świętego Imienia Pana, opisując niewiarygodne korzyści płynące z takiego intonowania.
ceto-darpana-marjanam bhava-maha-davagni nirvapanam
sreyah kairava candrika-vitaranam vidya-vadhu-jivanam
anandambudhi vardhanam prati-padam purnamrtasvadanam
sarvatma-snapanam param vijayate sri-krsna-sankirtanam
„Święte imię Kryszny oczyszcza zwierciadło serca [ceto-darpana-marjanam] i gasi ogień nieszczęścia w lesie narodzin i śmierci [bhava-maha-davagni nirvapanam]. promienie, serce zaczyna rozkwitać w nektarze imienia. W końcu dusza budzi się do swojego prawdziwego wewnętrznego skarbu (sreyah) — życia w miłości z Kryszną. Raz po raz kosztując nektaru, dusza nurkuje i wynurza się w wieczności -zwiększający się ocean ekstatycznej radości [anandambudhi vardhanam]. Wszystkie stadia jaźni, które możemy sobie wyobrazić, są w pełni zadowolone i oczyszczone, a w końcu pokonane [vijayate] przez wszechpomyślny wpływ świętego imienia Kryszny."
Kult Radha Kryszny
Śrila Śridhar Maharaja wyjaśnia w swoim komentarzu do Siksastakam w swojej książce „Złoty wulkan boskiej miłości”, że „Sri” w sri-krsna-sankirtanam odnosi się do Laksmidevi, mocy Kryszny. Dokładniej oznacza to Śrimati Radharani; Wewnętrzna moc Kryszny i poufny towarzysz. Tak więc Krsna jest właściwie wielbiony tylko ze Śrimati Radharani.
W Trivandram w Kerali znajduje się Świątynia Radha-Krsna, gdzie Śrimati Radharani jest po drugiej stronie ogrodu, zwrócona w stronę Bóstwa Kryszny, jak Nandi, Garuda czy nawet Laksmi. Pokazuje to niewielkie zrozumienie i szacunek dla prawdziwej pozycji Śrimati Radharani, która zawsze stoi po stronie Kryszny.
Śrila Prabhupada powiedział kiedyś swoim uczniom, że tak naprawdę nie wielbią Radha-Krsnę – ich kult był podobny do kultu Lakszmi-Narayana – przepojony większym podziwem i czcią niż prawdziwie intymną miłością, którą wyrażali mieszkańcy Vrindavan w czasach Kryszny. Tutaj Kryszna wywołuje u każdego tak głęboką, nieprzemijającą miłość, że nawet chwila rozłąki z Kryszną sprawia głęboki ból — yugayitam nimesena… govinda-virahena mnie. (Siksastakam 7).
Czcić Radhę i Krysznę można jedynie poprzez całkowite poddanie i czyste oddanie. Śrila Rupa Goswami opisuje bhakti, czyli czyste oddanie, jako wolną od materialnych pragnień i wykonywaną z pragnieniem zadowolenia Kryszny — anakulyena krsnanusilanam. Prawdziwe wielbienie Radhy i Kryszny osiąga się jedynie w wyższych sferach oddania.
Etapy intonowania Nama — pierwszy etap
Śrila B.R. Śridhar Maharadża wyjaśnia dalej w swoim komentarzu, że podczas intonowania Świętego Imienia napotykamy siedem etapów lub rezultatów.
Pierwszym rezultatem (ceto-darpana-marjanam) jest to, że intonowanie Świętego Imienia oczyszcza zwierciadło umysłu. To znaczy oczyszcza nas lub uwalnia od zwykłych pragnień, które zakrywają nasze serce i umysł. Te pragnienia kierują nas w złą stronę i ostatecznie są jedyną przyczyną naszego cierpienia w tym materialnym świecie.
W Caitanya-caritamrta, Madhya-lila 19.149, jest powiedziane, że wielbiciel, bhukti-mukti-siddhi-kami-sakali 'asanta' jest wolny od pragnień i spokojny, ponieważ nie ma pragnienia bhukti (rozkoszy materialnych), mukti (wyzwolenia od czynności materialne), ani siddhi (doskonałość w czynnościach jogicznych). Ten pierwszy etap w intonowaniu Świętego Imienia (Nama-sankirtana) polega na oczyszczeniu serca i umysłu.
Intonowanie z właściwą koncepcją, unikając obraz, jest konieczne, aby osiągnąć Kryszna-premę, ostateczny cel życia — prema pumartho mahan. Padma Purana stwierdza, namaparadha yuktanam, że nawet jeśli ktoś intonuje z obrazami, to jeśli będzie intonował dalej, stopniowo zacznie intonować bez obraz. Takie są głębokie skutki nawet cienia prawdziwego Imienia, co dopiero mówić o nieograniczonych zdumiewających rezultatach, jakich doświadcza czysty bhakta intonując czysto.
Drugi etap
Drugim etapem intonowania Świętego Imienia jest wygaszanie ognia materialnej egzystencji (bhava-maha-davagni nirvapanam). Zostajemy wyzwoleni z trojakich nieszczęść życia w tym materialnym świecie: adhyatmika, adhibhautika i adhidaivika. Adhyatmika odnosi się do nieszczęść spowodowanych przez własne ciało, takich jak bóle, głód, zaburzenia umysłu itp. Adhibhautika odnosi się do nieszczęść spowodowanych przez inne żywe istoty, takie jak czyjeś wrogowie, komary, drapieżniki itp. Adhidaivika odnosi się do nieszczęść spowodowanych przez naturę, takich jak jak klęski żywiołowe, huragany, nadmierne temperatury itp.
Pierwszy werset Gurvastakam Wiśnanatha dostarcza nam identycznego wniosku, że łaska guru (karunya) gasi pożar lasu naszego nieszczęścia powtarzających się narodzin i śmierci w naszym materialnym życiu (samsara-davanala) jak chmura deszczowa wylewająca deszcz (ghanaghana -tvam) – zalewając i gasząc nasz bolesny ogień samsary.
Bez łaski Pana nigdy nie możemy Go poznać (avajananti mam mudhah), ponieważ ukrywa się przed duchowymi przestępcami (yoga-maya samavritah). Na szczęście dla nich, Bhag. 10.14.29 stwierdza, że nawet mały ślad łaski Pana (prasada-lesanugrhita) przynosi zrozumienie Jego wielkości – jest to szczelina w naszej ziemskiej zbroi.
Intonowanie Nama jest najważniejszą z dziewięciu codziennych praktyk wielbiciela. Równie ważne jest słuchanie Nama, a oba składają się na pierwszy z tych dziewięciu najważniejszych procesów oddania, jak powiedział Prahlada Maharaja:
sravanam kirtanam visnoh smaranam pada-sevanam
arcanam vandanam dasyam sakhyam atma-nivedanam
iti pumsarpita visnau bhaktis cen nava-laksana
kriyeta bhagavaty addha tan manye 'dhitam uttamam
Te dziewięć procesów służby oddania to:
Śravanam kirtanam: Słuchanie i intonowanie o transcendentalnym świętym imieniu, formie, cechach, parafernaliach i rozrywkach Pana.
Smaranam: Pamiętając te transcendentalne cechy i czynności Pana.
Pada-sevanam: Służenie lotosowym stopom Pana.
Archanam: Ofiarowanie Panu pełnego szacunku uwielbienia za pomocą szesnastu rodzajów akcesoriów,
Vandanam: Ofiarowanie modlitw Panu.
Dasyam: Zostanie sługą Pana.
Sakhjam: Uważanie Pana za najlepszego przyjaciela.
Atma-nivedanam: poddanie Mu wszystkiego (służenie Mu ciałem, umysłem i słowami).
Każdy z nich jest przyjmowany jako czysta służba oddania. Jeśli poświęcimy swoje życie służbie Krysznie za pomocą którejkolwiek z tych dziewięciu metod, Kryszna zapewnia nas, że zajmujemy najwyższą pozycję w tym świecie i z pewnością osiągniemy sukces — dołączając do Niego na Goloce w Jego rozrywkach — visate tad anantaram ( Bg. 18.55).
Śripad Narasingha Maharadża często zachęcał swoich wielbicieli wymyśloną przez siebie śloką: „Sravanam kirtanam scrubinam mopanam”, pragmatycznym zastosowaniem oryginalnej śloki wypowiedzianej przez Prahlada Maharaja. W ten sposób podane jest jej prawdziwe ukryte znaczenie, że powinniśmy angażować się w praktyczną służbę oddania wszelkiego rodzaju, form i kształtów. Innymi słowy, jeśli chodzi o służbę, sprzątanie kuchni jest tak dobre, jak intonowanie Świętego Imienia.
Oczywiście dodatkowe bezpośrednie korzyści płynące z intonowania Świętego Imienia przewyższają wszystkie inne praktyki oddania, ale mądry bhakta zawsze będzie intonował lub śpiewał Maha Mantrę podczas wykonywania innych usług.
Również gorliwe słuchanie (śrnvatam śravana) Bhagavad-gity lub innych świętych pism oczyści serce z pragnienia przyjemności materialnych (abhadrani vidhunoti) (hrdi antah sthah), podobnie jak czyste intonowanie Namy. [Bhag. 1.2.17]
Każda forma służby oddania oczyszcza nasze serca. Jako młodym brahmacarinom w Los Angeles powiedziano nam, że kiedy szorujemy zaschnięte, przypalone resztki z dna ogromnych garnków (czasem 3 metry x 2 metry), które kucharze nieustannie wytwarzają, usuwamy czarne pragnienia i myśli z naszych serca (scrubinam mopinam). To było naprawdę inspirujące.
Drugim skutkiem intonowania Świętego Imienia lub nawet słuchania jego chwał jest to, że automatycznie uwalniamy się od ciężaru naszych nieszczęść.
Ponieważ imię Pana nie jest różne od Samego Pana (bhinnatvan nama-naminoh), nawet poprzez nieświadome (vivasah) intonowanie świętego imienia Kryszny, osoba zostaje natychmiast uwolniona (vimucyeta) z uwikłania w samsarę (Bhag 1.1.14). Oznacza to, że mukti uzyskuje się automatycznie.
W 1989 roku Narasingha Maharaja i ja udaliśmy się w podróż do sangam (zbiegu Gangesu i Yamuny oraz esencji rzeki Sarasvati) podczas festiwalu Kumbha Mela. Byliśmy tam, aby przeżyć największe wydarzenie duchowe na świecie, Festiwal Kumbha Mela, który odbywa się co dwanaście lat w sangam w Allahabadzie w Indiach. Byliśmy tam również, aby uwiecznić to ważne wydarzenie religijne w celu wydania książki o tym masowym zgromadzeniu wiernych.
Kąpiąc się u zbiegu tych trzech Świętych Rzek w określonych pomyślnych porach kąpieli w sprzyjające Święte dni, uzyskuje się mukti, wyzwolenie, czyli wolność od złej karmy. Narasingha Maharaja zatytułował książkę „Kumbha Mela”, „Największy akt wiary na świecie”, odnosząc się do silnej wiary Hindusów w uzyskanie mukti przez taką kąpiel. W wyniku tego święta w ciągu jednego dnia kąpało się często aż 30 milionów wiernych wielbicieli.
Podczas jednego z pomyślnych okresów kąpieli (3:13 rano), fotografując sangam, zapytałem Narasinghę Maharaja, czy chciałby wziąć kąpiel i w ten sposób osiągnąć wyzwolenie. Wzruszył ramionami i od niechcenia powiedział: „Nie, naprawdę nie”. Prawdziwi bhaktowie wyśmiewają się z szukania wyzwolenia, ponieważ osoba zaangażowana w czystą służbę oddania osiąga je automatycznie jako produkt uboczny oddania dla Pana Kryszny. Rzeczywiście Mukti-devi stoi ze złożonymi dłońmi, okazując szacunek Bhakti-devi.
Na początku praktykujemy Vaidhi-bhakti – ściśle przestrzegając zasad i przepisów Bhakti-yogi, służby oddania. To utrzymuje naszą czystość w nienaruszonym stanie i pomaga nam czynić postępy w służbie oddania; przestrzegamy zasad, ponieważ chcemy praktykować ten proces oddania, a także z poczucia strachu, że jeśli tego nie zrobimy, nie zrobimy postępu.
Przestrzegając zasad, przepisów i codziennych praktyk duchowych (vaidhi-bhakti), rozwijamy wyższy smak (param drstva nivartate). Następnie spontanicznie angażujemy się w te same praktyki. Nazywa się to Raganuga – spontaniczna służba oddania. Ten, kto osiągnął ten poziom spontanicznej miłości, może wejść do rozrywek we Vrajabhumi, gdzie do służby dla Kryszny nie są wymagane żadne regulujące zasady. Tutaj wszyscy służą Krysznie w naturalny sposób, powodowani nieodpartą miłością do Niego.
Na tym etapie nie możemy tolerować pominięcia lub pominięcia naszych praktyk, tak bardzo je lubimy. Odtąd będzie już tylko lepiej. Bhakti rodzi więcej bhakti — bhaktya sanjayate bhaktya – stale wzrastając pod względem jakości i czystości.
Trzeci etap
Na trzecim etapie intonowania Świętego Imienia, sreyah kairava candrikavitaranam, Święte Imię obdarza najwyższym celem życia i przenosi nas ponad świat trudności do intymnej, osobistej relacji z Kryszną. Taka jest aspiracja wszystkich szczerych bhaktów, aby spędzić wieczność w świecie duchowym, oddając się miłosnym ekstatycznym rozrywkom z Najwyższym Panem Kryszną (krsna prema pum-artho mahan). To jest ostateczny cel życia.
Te rozrywki obejmują pięć różnych relacji, jakie możemy mieć z Panem. Pierwsze cztery to neutralność (santa-rasa), służba (dasya-rasa), przyjaźń (sakhya-rasa) i uczucie rodzicielskie (vatsalya-rasa).
Śrila Śridhar Maharadża stwierdza w swoim komentarzu Siksastakam, że słowo „sreyah” w trzecim wersecie Siksastaki oznacza łaskę Pana Nityanandy. Nitaiyer karuna habe braje radha krsna pabe – Tylko dzięki łasce Nitai możemy wielbić Radha-Krsnę we Vrndavanie. Jak powiedziano, Święte Imię zstąpiło ze świata duchowego (golokera prema dhana), więc nic dziwnego, że nas tam zabierze.
W „Podążaj za aniołami” Śrila Śridhar Maharaja znajdujemy:
„Tym piątym i najbardziej tajemniczym, poufnym związkiem dzielonym z Panem jest madhurya-rasa, miłość małżeńska. Nasza guru-parampara, cała Rupanuga-Sampradaya, prowadzi nas do pełnej rasy. Wszystkie inne są częściowe, podporządkowane i służalcze – są uzupełnieniem głównej rasy, madhurya-rasa. Ale ta dodatkowa usługa jest również konieczna. Madhurya-rasa nie jest samotna. Musi mieć swoje akcesoria: przyjaciele, rodzice, wszyscy muszą tam być z tą rasą”.
„W madhurya-rasie, najwyższym związku małżeńskim, nawet własną tendencją Radharani jest zawsze służenie Krysznie. Jej skłonnością jest dasya-rasa, służba. Czy sakhya-rasa, intymna przyjaźń z Kryszną, to bardzo mała rzecz? Nie, dla mnie jest za wysoko. Pujala raga-patha gaurava-bhange. Z daleka chcę okazać szacunek sakhya-rasie, ale naprawdę pragnę dasya-rasa. Taka powinna być skłonność prawdziwego wielbiciela. Jeśli lekceważymy te wszystkie rzeczy, bawimy się jak dzieci.
Czwarty etap
Na czwartym etapie, vidya-vadhu-jivanam, stwierdzamy, że Święte Imię przygotowuje nas do całkowitego poddania się w miłości małżeńskiej (madhurya-rasa). Aby tam wejść, konieczne jest całkowite poddanie się. Chociaż dzięki łasce naszych guru i Kryszny wstęp otrzymują tylko w pełni kwalifikowani, czyści bhaktowie, w Swej nieskończonej dobroci Kryszna daje nam przebłysk wzniosłej chwały i piękna doskonałej siedziby Pana; przebłysk, który zwiększy nasze pragnienia i aspiracje do tej wyższej platformy służby. Śrila Prabhupada opisuje tę duchową sferę w swoim Bhaktivedanta Objaśnieniu do Śrimad Bhagavatam 2.9.10:
„Zawiera najwyższy stan doskonałości warunków życia… Jest to czysta manifestacja energii Pana, bez iluzji, jakiej doświadcza się tutaj, w materialnym świecie”.
Śrila Prabhupada poinstruował swoich uczniów, aby nie czytali dziesiątej pieśni Śrimad Bhagavatam bez przeczytania pierwszych dziewięciu pieśni: „Aby osiągnąć pozycję umożliwiającą zrozumienie transcendentalnej natury rozrywek Pana Kryszny z gopi, Bhagavatam stopniowo promuje ucznia w dziewięć innych pieśni”.
Bez dojrzałego zrozumienia głębokiej wielkości Pana i Jego wielu różnorodnych rozrywek, zbyt łatwo jest popełnić poważną obrazę, próbując porównać te boskie poufne rozrywki Radhy i Kryszny z naszymi ziemskimi czynnościami i niemoralnymi interakcjami w tym materialnym świecie. .
Tak zwana „bezprawna miłość gopi” nie zna granic ani ograniczeń i jest uznawana za wyznacznik najwyższego standardu czystości w kochaniu Boga. Viśvanatha Cakravarti Thakura wyraża taką miłość, jak: ramya kacid upasana vrajavadhu vargena va kalpita – „Najbardziej przyjemną formą wielbienia Pana, nie do prześcignięcia dla żadnego innego wielbiciela, jest ta, którą wykonywały gopi Vrindavan”.
Najwyższy Nieskończony Pan wszystkiego, Najwyższy Brahman, stwórca i niszczyciel wszystkiego, co znamy, łaskawie pojawił się wśród nas w zwykły wiejski sposób. To jest Jego lila Vrindavan i rządzi nią miłość, a nie zasady. Jednak zasady tutaj w naszym doczesnym życiu, których musimy przestrzegać, są kluczem, niezbędnym do przygotowania nas do wejścia w te rozrywki. A jakie to są niesamowite rozrywki. Raghupati Upadhyaya recytował,
srutim apare smrtim itare bharatam anye bhajantu bhava-bhitah
aham iha nandam vande yasyalinde param brahma
"Niech inni, obawiając się materialnej egzystencji, wielbią Wedy, uzupełniające Purany wedyjskie i Mahabharatę, ale ja będę wielbił Nandę Maharaję, po którego dziedzińcu czołga się Najwyższy Brahman." (CC Madhya 19.96)
Piąty etap
Wraz z kolejnym i piątym etapem intonowania Namy — anandambudhi-vardhanam — Nama przejmuje nad nami kontrolę wprost proporcjonalnie do stopnia naszego poddania. Kiedy nasze podporządkowanie jest kompletne, doświadczamy nieskończonego, dynamicznego oceanu radości — premabhyudancati, jak opisał to Śrila Rupa Goswami (Brs. 1.4.15-16).
W swojej Vidagdha-madhava Śrila Rupa Goswami ujawnia szczyt ekstazy osiąganej podczas intonowania (w swoim wersecie tunde tandavini ratim vitanute). Stwierdza on, że radosne obcowanie z Kryszną we Vrndavanie sprawia, że Święte Imię tańczy na naszym języku. Mówi się, że wtedy pragniemy milionów ust, aby spełniło się nasze nieograniczone pragnienie intonowania Świętego Imienia i milionów uszu, aby usłyszeć nieograniczoną słodycz Świętego Imienia. Kiedy zostajemy pochłonięci Świętym Imieniem, doświadczamy nieograniczonej radości.
Szusty etap
Na szóstym etapie, prati-padam-purnamrita-svadanam, całość naszej egzystencji zostaje oczyszczona. Próby przyziemnej przyjemności oznaczają wyzysk, wywołując w ten sposób negatywną reakcję — powodując niechcianą niedolę i ból. Jednak wszelka przyjemność płynąca z Kryszny w centrum całkowicie nas oczyści, a każdy krok dostarcza nektaru. Boska miłość oznacza „Umrzeć, aby żyć”, żyć naszym życiem dla innych, dla wielbicieli, guru i dla Kryszny. Niech nasze przyziemne pragnienia umrą, abyśmy mogli wieść wyższe, lepsze, radosne życie oddania. Piękno, słodycz i urok zawsze pojmą i pokonają moc.
Siódmy etap
Na siódmym etapie sarvatma-snapanam oznacza, że każdy aspekt naszej jaźni jest całkowicie oczyszczony (snapanam) i w pełni usatysfakcjonowany. Śrila Śridhar Maharaja nadaje drugie znaczenie sarvatma-snapanam, że zgodnie z naszymi możliwościami zostaniemy oczyszczeni, gdy zbiorowo wychwalamy Krysznę. W rzeczywistości każdy, kto słyszy Święte Imię, zostaje oczyszczony — nawet jeśli jest to obraźliwe lub tylko na chwilę (lava matra). Pochodzący z najbardziej subtelnej płaszczyzny, taki dźwięk ma najwyższą siłę przechwytywania.
Pieśń fletu Krsny
Święte Imię jest dźwiękową reprezentacją Absolutnej Słodyczy i znajduje się w pieśni fletu Kryszny. Śrila Śridhara Maharaja pisze w "Podążaj za aniołami" :
„Vamsi Kryszny - Jego flet, również robi to samo (jak mantra Gajatri). Na najwyższym miejscu znajdujemy odpowiednie dopasowanie do naszej usługi. To jest dźwięk. Vamsi Kryszny również robi to poprzez swój dźwięk. Dźwięk daje wrażenie, inspirację każdemu. „Przyjdź do mojej słodkiej służby, zaangażuj się w moją słodką służbę”. To jest wezwanie fletu Kryszny i Gajatri, Veda-mata. Tam w Wedach jest powiedziane to samo, i to jest w flecie”.
Aby czysto intonować Święte Imię, konieczna jest tylko szczerość. Wymaga to od nas służenia pod właściwym przewodnikiem lub przedstawicielem Pana, jak wspomniano w Części 1.
Nama-sankirtana jest szczególnie polecany w Kali-yudze dla osiągnięcia samorealizacji, ponieważ wszystkie inne procesy będą się sprzeciwiać. Jednak kłopoty i fale tego materialnego świata nie mogą przeciwstawić się Namie, ponieważ jest on prawdziwie duchowy (golokera prema dhana) i żadna ilość maji nie może wpłynąć, zmienić ani przeszkodzić temu, co duchowe.
Dlatego Nama-sankirtana zaprowadzi nas do Najwyższego Celu – życia z Kryszną.
tesam satata-yuktanam bhajatam priti-purvakam
dadami buddhi-yogam tam yena mam upayanti te
Tym, którzy nieustannie służą Mi z miłością (bhajatam priti-purvakam), daję zrozumienie (dadami buddhi-yogam), dzięki któremu mogą do Mnie przyjść (yena mam upayanti te). (Bg. 10.10)
Pierwszy werset Siksastakam przedstawia pozytywną stronę nieograniczonego oceanu sankirtanu, która oczyszcza nas z materialnych pragnień i uwalnia nas od naszej karmy. Temu wielkiemu darowi towarzyszy nieograniczona radość.
Druga zwrotka przedstawia negatywną stronę naszego intonowania. Durdaivam idrsam ihajani nanuragah – jesteśmy tak nieszczęśliwi, że nie mamy upodobania do namy. Jak przezwyciężymy ten brak upodobania do intonowania?
Trzeci werset daje nam odpowiedź, trnad api sunicena – musimy wychwalać prawdziwą pokorę i szczerze intonować, mając nadzieję na wyższy smak. Tylko wtedy będziemy w stanie właściwie intonować, prowadząc do pożądanego rezultatu.
Ostateczny cel życia
Świadomość Kryszny jest tak piękna, że gdy raz pochłoniemy się falami boskości, tracimy naszą tożsamość i doświadczamy najwyższych uczuć ekstazy. Kiedy wejdziemy w kontakt z koncepcją Kryszny, wszystkie inne koncepcje wycofują się. Oznacza to, że nasze upodobanie do świadomości Kryszny tak bardzo nas ogarnia, że wszystko inne blednie w porównaniu – param drstva nivartate.
Śrila Prabhupada pisze: „Ostatecznym celem postępu jest Kryszna. Ludzie tego nie wiedzą; dlatego ważne jest towarzystwo bhaktów i bona fide mistrza duchowego. Należy wiedzieć, że celem jest Kryszna, a kiedy cel jest wyznaczony, ścieżka jest pokonywana powoli, ale stopniowo, i ostateczny cel zostaje osiągnięty”.
Śrimad Bhagavatam kończy się mocnym przesłaniem, jego konkluzja znajduje się w wersecie 12.13.23:
nama sankirtanam yasya sarva papa pranasanam
pranamo duhkasamanas namami harim param
Ofiarowuję moje pełne szacunku pokłony Najwyższemu Panu, Hari, którego kongregacyjne intonowanie świętych imion niszczy wszystkie grzeszne reakcje, a ofiarowanie mu pokłonów uwalnia od wszelkiego materialnego cierpienia.
Tutaj sarva papa odnosi się do Świętego Imienia, które uwalnia nas od niepożądanej grzeszności, włączając w to pragnienie wyzwolenia, ponieważ nie obejmuje ono służby dla Pana Krsny. Przydatne jest analizowanie naszego postępu w służbie oddania z bezstronnego punktu widzenia względnego i absolutnego (tatastha vicara). Cofnięcie się i spojrzenie na nasz postęp w ten sposób pomoże nam lepiej intonować, a tym samym czynić postępy.
Po prostu poprzez Harinama sankirtana wszystkie nasze duchowe pragnienia zostaną spełnione.
Param vijayate sri-krsna-sankirtanam
Ten artykuł jest częściowo oparty na książce Śrila Śridhara Maharadża "Złoty wulkan boskiej miłości".