“Komu służę? Pod czyim asrayą (schronieniem) czytam i słucham hari-katha?" Czytanie śastr bez aśraya naszego guru jest poszukiwaniem wiedzy i nie wytwarza bhakti.
W ruchu Hare Kryszna jest prawdopodobnie 100 inicjujących guru, ale zdecydowana większość z nich (jeśli nie wszyscy) to po prostu guru instytucjonalni.
W tym roku, 31 października, w Sukla-paksa Trayodasi w miesiącu Karttika, wielbiciele świętowali dzień, w którym Śrimati Radharani założyła Subala-vesa – strój chłopca pasterza Subala.
Oryginalnym autorem tej pieśni był Śrila Bhaktisiddhanta Sarasvati Thakura, który skomponował te wersety w 1930 roku. Było to z okazji przeniesienia Bóstw Śri Gaurasundary i Śri Śri Vinoda-Anandajiu ze starego domu przy Ultadanga Junction Road do nowej świątyni w Bazar Bagh, Kalkuta.
W pismach objawionych [śastrach] nie ma takiego stwierdzenia, że Visnu/Krsna [Bóg] objawia Swoje nauki w wielu miejscach jednocześnie. Kiedy wspomina się, że religii naucza się zgodnie z czasem, miejscem i okolicznościami, odnosi się to do bona fide nauczycieli wiecznej religii, takich jak Śri Ramanujacarya i Śri Madhvacarya, a nie parweniuszy, takich jak Mahomet, Jezus czy św. Paweł.
Podczas niedawnej wizyty w Europie odbyłem kilka nieformalnych dyskusji na temat koncepcji religijnych z innymi Gaudīya Vaisnavami i byłem zaskoczony słysząc, jak niektórzy wielbiciele mówią o takich grupach jak sufi, wirujący derwisze, żydzi, chrześcijanie, katolicy, ortodoksyjni chrześcijanie i muzułmanie jako głęboko „poddane” dusze. Oczywiście, ogólnie rzecz biorąc, może to być prawda – ale poddając się czemu?